vrijdag 12 augustus 2016

God in Zuidlaren

Mijn zus had een ziekte.
Een potentieel dodelijke ziekte. Schizofrenie. Ze was bij tijden opgenomen in Zuidlaren. Ze kon erg goed bas spelen en pokeren.
De schizofrenie zorgde voor dwanggedachtes en angstaanjagende beelden en geluiden.
Ze heeft mij ooit aangevallen. Overtuigd dat ik Freddy Kruger was. Bibberend van angst zat ze op haar bed te wachten op Freddy Kruger. Ze kon geen kant op daar. Soms schreeuwde ze op straat. Achteraf, schaamde ze zich.

Wat zij en alle patiënten nodig hadden was zorg, aandacht, veiligheid en een behandelplan.
Maar ze hadden geen geluk. Zij werden overgeleverd aan Psychiater Peter Lambers.
Alsof hun leven al niet angstig genoeg, gaf hij dwang, overdoseringen, afzondering, angst, straf en contactverboden met familie en vrienden. Vast op een afdeling waar je niet uit kan, en gevangen door hoge doses kalmering en slaapmedicatie.
Ze konden niet weg. Mochten niet weg.
Daar in een liefelijk dorp in het mooie Drenthe, in Zuidlaren, gebeurden dingen die het daglicht niet konden verdragen.
Lambers voelde zich vrij als een vogeltje. Forensische psychiatrie. Patienten waren letterlijk en figuurlijk aan hem overgeleverd. Gemakkelijk, ze kunnen toch niet weg.
Op Lambers afdelingen heerste complete stilte.

Je kon door de gangen lopen en een speld horen vallen. Nooit praten, nooit lachen, geen geluid. Zwaar gesedeerd lag mijn zus, en de anderen, 22 uur per dag op bed. Weken. En weken werden jaren.
Lukte het nog om tegen te spreken werd je door Lambers gesepareerd. De isoleercel in. Soms weken. Maar ook wel maanden. Familie werd altijd weg gehouden.

In die jaren had ik 2 gesprekken met Lambers.
Zoals nadat mijn zus na 4 weken gesepareerd opeens buiten mocht gaan wandelen, alleen. Ze liep rechtstreeks naar het spoor. Ze heeft het net overleefd. Maar geen botje was nog heel.
Had iemand mij over dat idiote idee verteld, was ik met haar meegegaan om te wandelen.
Maar familie werd niet betrokken, niets gevraagd en ook niet ingelicht als een patiënt psychotisch en wel was ontsnapt en een nacht door het bos liep. In de winter.
Tijdens mijn eerste “gesprek” met hem gaf hij zijn visie en beleid: 'Eerst breken we de patiënten, zodat we ze daarna weer op kunnen bouwen'. Een mens breken. Dat zag hij als een therapievorm. Het deed me denken aan Noord-Korea, Auschwitz en olifanten die kunstjes moeten leren.
Maar goed Google: “God in Zuidlaren” en je vindt hem. Geen grap.
Mijn zus en ik wilde weten welke medicatie zij kreeg/verplicht was te nemen. Mocht ik niet weten iets met privacy enzo. Ik wilde hem vertellen waar mijn zus vrolijk van werd. 'Niet van belang'.
Niemand die zo goed weet als ik waar mijn zus blij wordt, hoe je haar het beste kan benaderen, waar ze bang voor is, wat ze graag doet. En hij vond dat allemaal onbelangrijk. 'We breken ZE eerst.'

Mijn zus kreeg na dit gesprek kamer-regime. 2 weken niet van de kamer af. Bij tijden had de hele afdeling kamer-regime, zieke volwassen mensen werden, als kinderen gestraft en hun vrijheid afgenomen. 
De documentaire over het machtsmisbruik door Lambers.

Toch heb ik een jaar later nog een afspraak gevraagd met Lambers. Dat was het laatste gesprek en het duurde welgeteld 19 minuten. Ik heb 17 minuten gewacht terwijl hij belde, deed vervolgens mijn mond open, werd uitgefoeterd 'wie ik wel niet dacht dat ik was om om opheldering te vragen?!' Wat hem betreft was daarmee het gesprek beëindigd was. Daarna heeft mijn zus 8 dagen in de isoleer gezeten. Maar ook wel 6 week!
Isoleercellen zijn traumatiserend. Soms al na een paar uur. En in een psychose ook heel erg beangstigend om opgesloten te zijn. Lambers had geen moeite met een periode van 2 maand separeren, van zieke mensen. een blog over separeren 

Mijn zus telde stiekem de pillen en onthield de kleuren. 37 per dag. Dat hield ze bij, om het me te vertellen. Inslapers, doorslapers, kalmering antipsychotica, antidepressiva en zo nog veel meer. En eens in de zoveel weken een Depot.
Door de medicatie plaste zij constant in haar broek, had een hoofd vol watten, een dikke tong waardoor haar mond open hing en ze onverstaanbaar was, haar kaken klemde, trilde dat haar eten van haar lepel viel en koffie uit het kopje schudde.
Ze zag er ook vreselijk uit. Koffie over haar kleren, natte broek van urine, haar mooie haar was 1 grote klit, bruine tanden en brandblaren op haar vingers van de sigaretten die ze niet voelde.
Als ik het zelf niet had meegemaakt, had ik het ook niet geloofd. En ook niet dat ik niets deed.
Maar niet alleen de patiënten waren bang, ook ik was bang dat door mijn toedoen, zij het nog erger zou krijgen.

Zij was overgeleverd door een rechter aan de willekeur van de man. In alles. Of ze mocht eten, buiten zijn, van haar kamer, hoeveel medicatie ze kreeg, of ze mij mocht zien. Ik kon nergens met mijn zus heen en niemand die mij geloofde.
Een nachtelijk ontsnapping met mijn zus die zo stoned was als een garnaal? Over een hek? En dan? Mijn oudere broers wonen in het buitenland. Mijn vader was al hoogbejaard en mijn moeder kon niet voor een psychotische vrouw zorgen. In huis halen kon ik haar niet. Ik had net een tweeling, en met mijn vriend leefden we in een klein appartement. Ik kon onmogelijk hele dagen voor haar zorgen.
Daarnaast wist ik echt niet beter. Ik voelde dat het slecht was, maar wist niet dat het anders hoorde. Call me stupid. Achteraf voel ik me als iemand, die jaren later pas ontdekt dat het niet normaal is dat je vader je slaat. Stom. Schuldgevoel. Ik ben een sukkel. Ja, ik weet het, jij zou je zus wel hebben weggehaald. Ook nu nog, is er schuldgevoel. Om iets dat ik niet deed.

Uiteindelijk kwam er een vrouw die niet bang was. Zij is voor de patiënten gaan staan, onvoorwaardelijk. Ze is door Lambers getreiterd, gemanipuleerd, maar ze ging door.
Haar naam is Hester van den Wal. De EO maakte een documentaire over het machtsmisbruik door Lambers.
Bestuur en directie van Dennenoord besloten unaniem dat de man weg moest. Per direct.
Op staande voet ontslagen. De reden: de angstcultuur waarin zijn medewerkers hadden moeten werken. ( nationale zorggids )
In de eerste instantie de opluchting, hij kon niemand meer kwaad doen. De mensen mochten weer naar buiten, medicatie werd per kilo afgebouwd en op de afdelingen hoorde je praten en lachen.
Maar als de medewerkers in een angstcultuur hadden moeten werken? Hoe zat het dan met de patienten die daar opgesloten zaten? Daar is geen Einstein voor nodig lijkt me
Daar is tot nog toe niets over gezegd. Niets! Ze hebben daarmee nooit erkenning gekregen voor de hel waar zij in hebben geleefd. Laat staan excuses. Dat doet nu nog steeds pijn. De meeste ex-patiënten zijn getraumatiseerd. En ook de families, zij hebben ook geen erkenning gekregen, nu nog niet.

Een half jaar geleden hoorde ik een psycholoog van Lentis zeggen 'ja dat waren andere tijden, zo dacht men toen over behandelingen'. Dat is niet waar. Een oud klasgenoot werkt daar als teammanager en er wordt nog steeds
veel over gepraat bij Lentis. Er zijn talloze hulpverleners, psychiaters en artsen die alleen met walging over Peter Lambers kunnen praten. Er is geen excuus te bedenken.
Vanuit Lentis is er naar de patienten en hun familie geen erkenning of excuus gekomen, zal juridisch wel goed zijn voor Lentis. Voor mij voelt het als een dikke vinger naar alle slachtoffers.

Om het nog erger te maken. De vrouw die opkwam voor de mensen en klokkenluider werd is nu aangeklaagd door Lambers. I.p.v. schaamte van zijn kant, eist hij geld van haar voor het “besmeuren” van zijn naam in een documentaire. Ik kreeg de uitspraak via een man die zijn broer verloor, hij was bij de rechtszaak aanwezig.
De klokkenluider had de woorden
straffenenvrijheden beperken' gebruikt. De rechter vond dat de psychologe dit niet had mogen zeggen op tv. Dus betalen.
De definitie van "straffen" en "vrijheden beperken" zouden er wat mij betreft dan bij gehaald moeten worden. En leg ze dan, ten overvloede, naast de verklaringen van de getuigen.
En vertel dan, welke woorden beter waren geweestDe rechter, met alle respect, nogal een mannetje, heeft ondanks alles smartengeld toegekend. Tienduizenden euro's smartengeld moet de klokkenluider aan God betalen. Echt waar.

Lambers werkt nu geloof ik bij Dimence.
Zijn vriendin werkt voor zover ik weet nog steeds in Zuidlaren. Een Crea Bea in de vijftig met oranjerood haar en een iets te kort rokje.

Mijn zus leeft niet meer. Zij heeft niet meer mee mogen maken hoe het in ieder geval allemaal naar buiten kwam.
Zijn naam hebben we nooit meer mogen noemen. Ze heeft tot haar dood nachtmerries over hem gehad. Ook bij mijn ouders kon zijn naam niet genoemd worden. Mijn moeder huilt nog steeds bij de gedachte aan wat mijn zus heeft moeten meemaken door deze man.
Mijn zus was nu 38 geweest. 

Helaas gebeurde het niet alleen in Zuidlaren dat Lambers zwaar over de scheef ging.
Andere (tucht) zaken:
--Psychiater gedaagd voor langdurige separatie
--De bijbehorende EO documentaire over langdurige separatie van patient
--Martin de verstandelijk beperkte man die uiteindelijk zelfmoord pleegde